STORY: MANIC MONDAY

November 22, 2010. According to my plan, after my 300 PM shift, I'll be going to St. Luke's Hospital for my PT.

Mga bandang alas-dos pa lang ata nun, mula sa aking station, nababanaag kong tila masama ang lagay ng panahon sa labas. Alam kong pumapatak na ang luha ng kalangitan sa kalupaan. May pagkabigo akong naramdaman na baka di ako makapunta ng St. Luke's.

Dumating ang alas-tres. Minabuti kong tapusin ang aking ginagawa para maaga akong makalabas ng office. Mula sa loob ng opisina, nakikita ko sa salamin ang malalaking butil ng ulan na bumabagsak mula sa kalangitan. Nasa 26th floor ang aming opisina. Wala na ring makita sa labas dahil sa kapal ng ulan.

Aantayin kong tumila ang ulan nang sa ganoo'y makapunta ako ng ospital. Si Amihan na dapat ay kasama kong mag-MRT ay nagmadali nang umuwi.

Nag-antay pa ako ng ilang minuto. Tapos na ako sa aking trabaho. Palakad-lakad sa floor at paminsan-minsan ay nakikipagkulitan.

Nang mapatingin ako sa aking relo, alas-tres y media pa lang pala. Maaga pa naman. Nang dumungaw ako mula sa salamin ng bintana, maaliwalas na rin ang kapaligiran. Tila huminto na ang ulan. Nagdesisyon akong bumaba na para makaalis. Kasama kong bumaba ng building yung iba kong mga katrabaho.

Nang makarating kami sa baba at makalabas ng building, may ulan pang bumubuhos ngunit di katulad nang naunang oras. Nagsipag-alisan na sila. Nagpaiwan ako sa baba dahil wala akong payong o anumang pananggalang sa ulan.

Mga bandang alas-quatro iyon, halos pawala na ang ulan. Muli akong umakyat ng building. Inaya ko si Ella na umuwi na para may kasama rin ako papunta ng EDSA ngunit di pa raw siya uuwi. Nang mag-desisyon akong bumaba na at umalis mag-isa, pabalik na naman ang ulan. Nagtatakbo ako palayo ng building. Di pa naman kalakasan ang ulan ngunit nababasa na rin ako. Takbo. Takbo. Takbo. Iyon ang ginawa ko hanggang sa makarating ng Shangri-La.

Habang sa loob ng malamig na mall, ramdam ko ang pawis sa aking katawan dulot ng pakikibaka sa ulan.

Sa MRT station naman, di rin naman masyadong matao. Sakto lang. Ngunit sa pangalawang train pa ako nakasakay mula nang makarating ako sa platform. Bumaba ako ng Cubao. Gusto kong malamigan ang aking pakiramdam kaya naman dumaan ako sa Starbucks Gateway. Bumili ako ng Strawberry Chip.

Mula sa Aurora Blvd, sumakay ako ng fx paputang Quiapo. Bababa ako ng St. Luke's. Mga ilang minuto pa ng biyahe, nararamdaman ko na ang traffic sa kalsada. Medyo bumabagal na ang usad ng mga sasakyan. Nagawa namang makawala ng driver ngunit maya-maya pa'y umiba siya ng ruta. Paalala ko sa driver, "Kuya may St. Luke's po."

Umiwas pala ang driver sa traffic kaya umiba siya ng ruta. Habang nasa fx, naririnig ko ang bawat pagpatak ng ulan sa bubong ng sasakyan.

Ilang streets pa ang aming dinaanan, kumanan na si Kuya sa may fastfood chain sa E. Rod Ave. Mula doon, ramdam ko na ang traffic. Mabagal na nga ang usad ng mga sasakyan. Hinihiling ko na sana ay di pa magsara ang pupuntahan ko sa main hospital. Usad pagong na ang mga sasakyan. Ilang minuto pa, malapit na akong bumaba.

At nang dumating na ang fx sa may harap ng St. Luke's, dali-dali akong bumaba. Mabilis ang bawat paghakbang ng aking mga paa dahil umuulan. Dumiretso ako sa Cathedral Building. Pumunta ako sa 7th floor para magpa-refer. Nang malapit na ako sa pinto ng aking pupuntahan, umupo ako dahil may kukunin ako sa aking bag. Saka ko lang napagtanto na di ko pala dala ang referral form na galing sa company doctor namin. Laking panghihinayang ang aking naramdaman. Nauwi sa wala ng aking paghihirap na ginawa para lang makapunta sa St. Luke's. Di ko man lang naalala na kunin sa aking pedestal ang referral form at ilagay sa aking bag. Ang tanging dala ko lang ay ang x-ray result ko nuong nakaraang September.

Walang pag-aatubiling nilisan ko ang lugar na iyon hanggang sa makalabas ako ng St. Luke's. Umuulan pa rin ngunit balewala na sa akin. Nag-abang ako ng masasakyang fx papuntang Rotonda. Wala akong kamalay-malay na ilang minuto pa ay mararanasan ko na ang paghihirap sa E. Rod Ave dahil sa pakiwari ko ay nasa tama pa naman ang daloy ng traffic nang mga oras na iyon. Normal lang naman ang ganong eksena sa mga ganong oras.

Wala na akong masakyang fx. Sa kalaunan ay minabuti ko na ring sumakay na lang sa jeep paputang Rotonda, tutal malapit na rin naman, mga kinse minutos lang ang biyahe.

Ngunit maya-maya pa ay tila natutulog na pagong na ang usad ng jeep. Saka ko palang naunawaan na napakaraming sasakyan pala sa kalsada, mapa-pribado man o pamasada. Ang kinse minutos na sana ay byahe mula St. Luke's hanggang Rotonda ay kumain ng napakahabang oras. Hindi pa kami nangangalahati at tila ay di pa rin kami umaalis mula sa harap ng ospital.

Sobrang inip ang aking naramdaman. Bagot at asar idagdag pa ang ulan. Ilang oras pa, ang kalsada ng E. Rod ay tila naging parking lot sa dami ng mga sasakyang nakahimpil. "Bat nga ba di na lang ako maglakad? Siguro mas mabilis pa ito kesa sumakay sa jeep."

Ngunit natakot akong baka mataas ang baha sa unahan ng kalsada. Naranasan ko na kasing hindi makadaan sa E. Rod Ave noon dahil sa baha. Kaya naman minabuti ko muna sa loob ng jeep dahil sa umuulan pa rin naman.

Lagpas ala-siete na, nasa harap pa lang kami ng De Los Santos - STI. Walang pagbabago sa usad ng mga sasakyan. Nagdadalawang-isip akong bumaba.

Isa. Dalawa. Tatlo... May nag-babaan na sa jeep. Sa kalaunan, nagdesisyon na rin akong bumaba ng jeep at maglakad na lang mula Araneta hanggang Rotonda. Mahina na rin ang ulan.

Saka ko lang nalaman na wala namang palang baha sa E. Rod Ave. Ang sobrang usad pagong ng traffic ay sanhi pala ng banggaan sa kalsada ng Araneta. Dumagdag pa rito ang mga nag-uunahang mga sasakyan na ayaw magbigayan sa traffic.

Lakad. Ambon, Tuloy pa rin ako sa paglalakad. Marami rin ang mga naglalakad na lang imbes na magmukmok sa mga sasakyan. Ang kalsada ay tila isang napakahabang parking lot na punung-puno ng mga sasakyan.

Mas magaan ang pakiramdam ko nang naglalakad kaysa nasa loob ng jeep at nag-aantay sa kawalan. Habang naglalakad, nakikita ko ang ibang mga pasahero na minabuti pa ring mamalagi sa loob ng jeep. Mabilis ang aking paglalakad at hindi alintana ang bawat patak ng ulan.

Sa huli, nakarating ako ng Rotonda. May mga taong nag-aabang ng sasakyan paputang Cubao at sa kabila naman ay papuntang Quiapo. Kumpara sa traffic sa may Araneta, malinis ang kalsada malapit sa Rotonda. Alam kaya nila ang mabagal na mundo sa gitna ng E. Rod Ave?

PLEASE WATCH THE NEWS VIDEO FROM BANDILA

IN PHOTOS: DOON PO SA NAYON

IN THE PROVINCE

MARCH 2010

The river in the morning

Mt. Mayon (in the morning) hiding from the clouds

Rice fields in the morning

Mt. Masaraoag in the morning

Rice fields in the morning

The street in the morning

At sunrise

At sunrise

The front yard

The front yard

The front yard

The front yard

Rice fields in the morning

Mt. Mayon at sunrise

The front yard

Rice fields in the morning

Rice fields in the morning

Mt. Mayon (in the morning) hiding from the clouds

Mt. Masaraoag in the morning

Rice fields in the morning

Rice fields in the morning

OPTICAL ILLUSION: DRAWING

PLEASE WATCH THE VIDEO

 

HOW TO PROPERLY FOLD YOUR CLOTHES?

REAL-LIFE HARRY POTTER

The similarities are there - right down to a scar on the forehead.

But the biggest thing they share are eleven letters spelling out two short names. Harry Potter.

And as the dark-haired young man (the one without the glasses) pictured here can testify: being a real-life Harry Potter is not quite as magical as it might seem.

Mr Potter has endured taunts from the public, police, phone companies and even a football referee - all because he shares a name with arguably the world's best known wizard.

Mr Potter, who was born in 1989, had eight peaceful years of being a schoolboy with a fairly ordinary name before JK Rowling released a book entitled Harry Potter And The Philosopher's Stone, and everything changed.

Then Daniel Radcliffe, who at 20 is the same age as Mr Potter, brought the boy wizard to life and suddenly introducing himself as 'Harry Potter' became something of a minefield.

Mr Potter even had to show his girlfriend his passport so she would believe him when they first met and a bus company refused to issue him with a pass because they didn't believe he was telling them the truth when he tried to sign up.

Mother Tracey Shaw, 47, never dreamed that when she picked a name for her first child, that it would one-day be a global phenomenon.

'People used to assume that he was named after Prince Harry, and that was his nickname when he was very young - we called him Prince Harry,' she said.

'There was no such thing as Harry Potter at the time so I didn't have a clue the name would become so famous.'

Last night Mr Potter, from Portsmouth, in Hampshire, said he wished author Rowling had never used his name for her books.

'My life has changed completely since the books were written,' he said. 'At first I thought it might be quite a good thing to have the same name.

'But now it is like someone has cast a bad spell on me, the reactions I get from people range from making fun to plain aggressive.

'Sometimes I wish JK Rowling had never used my name.

'People seem to forget that I was Harry Potter before the character. I was nine when the books first came out.'

It was Mrs Shaw who brought the first Harry Potter book home for her son to read. Neither she nor her son realised how it would take off.

'Whenever I was playing up at school, the teachers would make some joke about my name, which soon shut me up,' said Mr Potter.

'After 12 years of it I couldn't count the amount of times I've heard "You're a wizard Harry". It does wear a bit thin after a while.

'And I've heard all the puns about my wand.'

Apart from the joke, Mr Potter has a far more humdrum life than his fictional counterpart from Hogwarts School of Wizardry.

He works in the more mundane surroundings of Lloyds TSB.

Mr Potter said: 'When I got my job in the bank, they couldn't believe that I was telling the truth on my application form.

'I'm the only person in the building who doesn't have to use my full name when I'm talking on the phone.

'Beginning a phone conversation with the mention of my name is never a good start - it distracts people too much.'

And while the young stars of the film series have snapped up a string of multi-million properties, Mr Potter will be happy when he and girlfriend Philippa Hall, 18, manage to buy their first house together.

The young man, does however, share one key feature with his namesake, a scar on his forehead.

Film Harry gained his in a battle with arch enemy evil Lord Voldemort. Mr Potter ran into a lamppost aged 15.

The seven Harry Potter novels shot British author JK Rowling to stardom, with his adventures being snapped up by 400million eager fans.

Since the books were released they have spawned blockbuster films and spin-off merchandise, making the brand worth an estimated £15billion.

But the mega-money made by the wizard with the same name as him, provides little comfort to Harry.

He said: 'No one ever believes that I'm telling the truth about my name. I had to show my girlfriend my passport, my bank card, and my driving licence to convince her that I wasn't lying.

'Even getting my season ticket for Portsmouth FC was a bit of a pain - I'm a massive football fan, but I had problems at the ticket office.

'First they didn't believe that my name was genuine, and when I convinced them, they thought it was hilarious. It's never-ending.

'I play a lot of football as well in a local league, and the match reports are always full of puns - 'Harry Potter cast a spell on the opposition and that kind of thing.'

Rowling has told how 'Harry' was her favourite boy's name, so if her daughter had been a son she would have been called 'Harry Rowling'.

Questioned about the choice Rowling has said in the past: 'Then I would have had to choose a different name for "Harry" in the books, because it would have been too cruel to name him after my own son. "Potter" was the surname of a family who used to live near me when I was seven years old and I always liked the name, so I borrowed it.'

SOURCE

OKA TOKAT! DOPPELGANGER PART I

Mga unang linggo ng Oktubre 2010, ilang linggo pa bago ang Undas.

Nasa opisina ako at tutok sa pagtatawag habang nararamdaman ko rin ang antok. Payapa ang kapaligiran habang ang ibang ka-team ko ay abala rin sa kanilang mga trabaho at habang ang mga CS ay abala rin sa pagtanggap ng kanilang mga tawag.

Habang nagtatawag ako, napapadako ang aking tingin sa station kung saan naroroon ang kabilang team na ibang campaign ang hawak. Mga ilang hakbang din naman ang layo nila mula sa kinaroroonan ng aming team. Tuwing alas-siete ng umaga, isa palang ang naka-duty sa kanila. Palinga-linga ako sa bandang iyon habang may kausap o dili kaya’y habang nag-iiwan ng mensahe sa voicemail ng mga kostumer.

Mga bandang alas-otso ng umaga nang magdesisyon akong pumunta sa CR at magtimpla ng kape. Sa isip ko, “Pagkatapos netong tawag na’to, alis lang ako sandali. Maglalakad-lakad lang ako kasi medyo dinadalaw ako ng antok umagang-umaga pa naman.” Bago pa man ito, nang muling mapadako ang aking paningin sa kabilang station, nakita ko si Ryan na parang kararating palang.

Nakita ko siya na nasa station ni Jomar at nakatayo. Nakasuot siya ng t-shirt. Ang tanging natatandaan ko lang ay ang kulay maroon niyang manggas. Kitang-kita ko siya na habang nakatayo ay inaayos niya ang kanyang gamit sa loob ng kanyang bag. Maya-maya pa ay nakita ko siyang naglalakad papunta sa CR. Ang CR ay malapit lang sa kanilang station. Di naman siya nagmamadali, di naman mabagal ang lakad. Kung pano siya maglakad ay ganun din ang ginawa niyang paglalakad patungo sa CR.

Pagkatapos ng ginagawa ko, tumayo ako sa kinauupuan ko para pumunta sa CR. Nang mga oras na yaon ay dalawa na ang naka-duty sa kanila. Pumunta ako malapit sa station na kinaroroonan ni Gina na kahilera lang ng station ni Jomar kung saan ko nakitang nakatayo si Ryan. Wala siyang kausap kaya naman nagawa kong makipagkwentuhan sa kanya ng ilang minuto. Ilang segundo pa, minabuti kong bumalik sa aking station para iwan ang aking relos para hindi mabasa. Nang bumalik ako sa may station ni Gina, nagkwentuhan pa kami ng ilang minuto kasi hindi pa rin naman lumalabas ng CR si Ryan. Nag-antay pa ako ng ilang minuto.

Ilan pang segundo ay nakita ko si Dino, isang collector agent na papunta sa CR. Di ko lang siya masyadong pinansin kasi alam kong nasa loob pa si Ryan. Ngunit laking gulat ko ng mabuksan niya ang pinto at tuluy-tuloy na pumasok sa CR.

Isang malaking tanong ang bumungad sa isip ko, “Saan na si Ryan na nasa loob ng CR kanina pa?” Kitang-kita ko siya kanina na ang tinatahak niyang direksyon ay ang papuntang CR. Wala rin naman siyang ibang pupuntahan liban sa CR sa dakong iyon.

Biglang hinarap ko si Gina sabay tanong, “Di ba nasa loob ng CR si Ryan? Nakita ko siya kanina na papuntang CR kaya di muna ako pumapasok sa loob.”

Parang gulat din si Gina sa tanong ko. Sabi niya, hindi niya raw nakita si Ryan. Sabi pa niya, “Teka, check ko lang ang schedule niya kasi alam ko, wala siyang pasok sabi niya kahapon.”

Laking gulat ko rin nang malaman kong wala ngang pasok si Ryan ng araw na iyon. Sa kabila ng pangyayaring iyon, pumasok pa rin ako sa CR na parang walang nangyari.

Naalala ko tuloy ang isang ring karanasan ng isang CS sa 27th floor. Naka-duty siya ng pang-gabi at ayon sa kwento, nakausap niya ata yung isang babaeng CS sa loob ng CR ngunit ang naturang CS ay walang pasok ng gabing iyon.